Wederzijdse voordelen
van het islamo-gauchisme
Tegennatuurlijk
Het verbond
tussen hedendaags links en de islam is tegennatuurlijk, soms op het
lachwekkende af. Dat blijkt het scherpst op het vlak van de seksuele moraal,
over onderwerpen als voorhuwelijkse maagdelijkheid, om maar met het braafste te
beginnen, en de voor westerlingen ooit vanzelfsprekend geachte verontwaardiging
over de vrouwenbesnijdenis. Inmiddels is daar seksegelijkheid bijgekomen,
homoseksualiteit, transseksualiteit, en de steeds buitenissiger herdefinities
van de basiscategorisering in man en vrouw. Terwijl de islamlobbyisten gretig
de politieke steun van de linkerzijde aannemen, zijn ze onder elkaar zeer
vergramd over de totale zedenverwildering waaraan links de moslimjeugd via
onderwijs en media blootstelt -- of lachen ze zich een aap omwille van deze
démarches, die ook voor Europeanen binnen mensenheugenis nog ondenkbaar waren.
Soms komt de
islamitische afwijzing van deze "westerse" zeden dramatisch tot
uiting, bv. in (om in te haken op de op 28 februari door de VRT uitgezonden
reportage hierover) de bijzonder wrede bejegening van homo's in Tsjetsjenië, of
in Omar Mateens bomaanslag op een homobar in Orlando, die op 12 juni
2016 maar liefst 49 aanwezigen doodde. Bij die laatste gelegenheid bleek hoe
innig de omhelzing is waarmee de linkerzijde zich zelfs via haar homo-geleding
aan de islam vastgehecht heeft. In plaats van de ideologie te vervloeken die de
dader naar zijn eigen zeggen geïnspireerd had, namelijk de islam, stak het de
schuld op de Republikeinse conservatieven om toch maar de islam uit de wind te
zetten. Ja, het hogere doel van geafficheerde islamliefde was belangrijker
dan de behartiging van de eigen groepsbelangen; het was zelfs het offer van 49
mensenlevens waard. En terwijl ervaringsdeskundigen als
Ayaan Hirsi Ali en Assita Kanko campagne voeren tegen vrouwenbesnijdenis, heb
je westerse feministen als Germaine Greer en Kristien Hemmerechts die deze
verminking minimaliseren.
Voordelen voor
de islam
In het vorige week besproken
DS-artikel vermeldden we al de sneer van een tweeduizend academici die in een
open brief het begrip ‘islamo-gauchisme’ gelijkstellen aan het nazi-begrip ‘joods-bolsjevisme’.
Dat is om te beginnen onjuist: ondanks het analoge uitzicht hebben de twee
termen een verschillende spraakkundige structuur waarachter een verschillend
betekenisverband schuilgaat, het soort ‘valse vrienden’ waar grootsprekers aan
de toog voor zouden vallen maar die academici niet zouden mogen bedriegen. De
eerste term is een samenstelling en beduidt een combinatie van twee radicaal
verschillende ideologieën die momenteel een gelegenheidsverbond sluiten, de
tweede een afleiding, waarvan het tweede lid gekenmerkt wordt als
voorkomend uit het eerste.
De vroege nazi-ideoloog Dietrich Eckart
schreef het boek Der Bolschewismus von Moses bis Lenin, met de boodschap
dat het bolsjevisme in de kiem al in het jodendom aanwezig was, terwijl niemand
zal beweren dat het gauchisme al sedert Mohammed in de islam school. (Als je
hier per se twee entiteiten moet gelijkstellen, dan nazisme en islam: niet
Geert Wilders maar wel de onverdachte anti-nazi en eerstehands islamkenner Winston
Churchill noemde Mein Kampf ‘de nieuwe Koran’.) Maar zij kunnen die
gelijkstelling aan het publiek en wellicht ook aan zichzelf maar wijsmaken
omdat bij westerlingen zowel de historische verwijzing naar het nazisme als tegenwoordig
die naar de islam het verstand uitschakelt.
Maar er is een tweede aspect aan
deze uitspraak dat naar het hart gaat van onze probleemstelling: hoe werken
links en de islam in elkaars voordeel? Verwijzingen naar het nazisme en het
jodendom liggen moeilijk in een moslimmond: onder elkaar zullen moslims wel zeggen:
“Hitler heeft er nog niet genoeg vermoord!”, maar bij een westers publiek kun
je dat niet maken, dat hebben ze stilaan wel begrepen. Hier echter krijg je
gezaghebbende (te onderscheiden van: deskundige) westerse intellectuelen die de
zaak weten om te draaien en juist het vertoog over het joodse lijden voor de
kar van de islam spannen. Het stilaan toenemende heir van moslimintellectuelen
die in dit linkse vertoog gesocialiseerd zijn, hoeven maar even hun neus toe te
knijpen om vervolgens in alle ernst te beweren: 'Wij zijn de nieuwe joden.'
Een gelijkaardige retorische truc
betreft de Verlichtingswaarde van de gelijkheid. Moslims die hun zaak kennen,
weten dat hun Heilige Schrift meermalen het egalitarisme veroordeelt, en vooral
dat zowel de Schrift als de islamgeschiedenis bol staan van slaafnemingen en de
demotie van niet-moslims tot derderangsburgers, om nog te zwijgen van de (niet
exclusief islamitische, maar wel degelijke islamitische, en als zodanig niet
voor hervorming vatbare) onderschikking van de vrouw. Die verwerping van de
gelijkheid is niet alleen onbetwistbaar, zij is voor moslims vooral
onbelangrijk; geen moslim zou er zelf over beginnen. Maar daar komen de
westerse intellectuelen (genre Karen Armstrong) beweren dat islam voor
gelijkheid staat, en dat heeft effect op de grote meerderheid van naïeve
schaapjes, die zich in hun spontane kritiek op wat zij van de islam weten, de
mond gesnoerd voelen. De linkse bondgenoten doen de islam een cadeau waar die
zelf niet om gevraagd hadden.
En tenslotte hebben je, recht uit de
Kritische Theorie, de modieuze progressieve overwaardering van de minderheden.
Zolang moslims in de minderheid zijn, zullen ze daar hun voordeel mee doen; en
eens de meerderheid geworden, kunnen ze feestelijk de ladder weggooien die hen
tot op die hoogte gebracht heeft.
Voordelen voor
links
Het nut voor links van de groeiende
islamfactor wordt meestal aangeduid als een vervangproletariaat. Zo is
het in de jaren 1960 bij ons begonnen. De gastarbeiders hadden hier niets van
netwerk en werden trouwe aangehorigen van de vakbonden. Maar toen was de islam
nauwelijks een factor: het was laagtij voor religie, zowel hier als bij de
gastarbeiders, die zodra ze de grens overstaken, beseften ze op
niet-islamitisch grondgebied kwamen. Zonder het goed te beseffen is links van
patronage voor de gastarbeiders meegeëvolueerd naar steun aan de islam.
Intussen raakte de arbeidersklasse verder vervreemd van de arbeidersactivisme
en dus boorde links nieuwe underdoggroepen aan, inderdaad.
Maar daarnaast is er de factor haat.
Links haat rechts, en is bereid om zijn eigen programmapunten, zoals laïcisme
en feminisme, te verraden als dat maar de vijand van zijn vijand kan steunen.
(volgende week vervolg en slot over de specifieke rol van de universiteiten in het islamo-gauchisme)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten