Links en de Noorse massamoord

Al een decennium lang hoor je opiniemakers klagen dat “de politieke correctheid van links naar rechts opgeschoven is”. Dat is klinkklare onzin, links heeft een structureel overwicht met in de wet en de instellingen gebetonneerde discriminaties tegen andersdenkenden. Het heeft alleen de indruk van underdog te zijn omdat het inhoudelijk de debatten verliest. Ook de dynamiek van het opinielandschap gehoorzaamt nog steeds aan hun wil, en dat is zeer uitdrukkelijk gebleken uit de reactie op de massamoord door Anders Breivik. De meeste commentatoren, ook de weinig geïdeologiseerde, hebben als op commando eensgezind de steen geworpen naar de conservatieve rechterzijde, en de islamcritici in het bijzonder, en hen gebrandmerkt als moreel medeschuldig aan Breiviks gewelddaad. Welbeschouwd is het islamdebat natuurlijk  geen kwestie van links of rechts. In de moslimwereld gaat islamkritiek veelal uit van mensen met een links profiel. Onze linksen behandelen islamkritiek als rechts omdat zij binnen hun beperkte horizon alleen zien dat in eigen land de rechterzijde zich het islamthema aangetrokken heeft. Geweld beloond Een blijver in de opiniedynamiek is dat aan rechts hogere morele eisen gesteld worden dan aan links. Van rechts wordt inkeer en berouw geëist omdat ergens iemand die zich eveneens rechts noemt, 77 mensen vermoord heeft. Van links wordt het daarentegen heel normaal gevonden dat het rondloopt in hemdjes met de beeltenis van Ché Guevara, die evenzeer meende de goede strijd tegen het kwaad te voeren en daaraan ten allerminste 216 mensenlevens opofferde, dodingen tijdens gevechtshandelingen niet meegeteld. Verschil is wel dat de Noorse slachtoffers een snelle dood stierven terwijl Ché zijn medische kennis gebruikte om een aantal van zijn gevangenen te folteren. Hoe hoog een ideologische stroming in de pikorde staat, blijkt ondermeer uit met hoeveel schandaligs ze kan weggeraken. Bijvoorbeeld, een studentenvereniging aan de UGent nodigt een rechtse politicus uit voor een debat, links komt het debat met geweld verhinderen (en slaat daarbij terloops de rector het ziekenhuis in); een tijd later weer zo’n uitnodiging, weer een linkse dreiging met geweld, en de rector roept er niet de politie bij om deze keer de uitoefening van het grondwettelijk recht op vergadering en meningsuiting te beschermen, maar voert de oekaze van links uit en verbiedt het debat. Pas als rechts hetzelfde kan doen met een links initiatief, kan je zeggen dat “de politieke correctheid van links naar rechts opgeschoven is”. Idem voor de islam: dat die nu deelt in de door links bemachtigde voorrechten blijkt hieruit dat hij met zeer veel lelijks kan weggeraken. Honderden moslimterroristen, van Mumbai en Bagdad tot Amsterdam en New York, hebben uitdrukkelijk bekend gemaakt dat de islam en niets dan de islam hen tot hun daad motiveerde. Toch werden hun terreurdaden niet gevolgd door  veroordelingen van de islam vanwege politici of de media. Integendeel, na 11 september 2001 verwelkomden moskeeën in de VS een ware begankenis van politici en andere prominenten die hun sympathie voor “de religie van de vrede” kwamen betuigen. Ook na de massamoord in Oslo, waarbij moslims noch dader noch slachtoffer waren, kregen Noorse moskeeën het bezoek van ondermeer een minister en de kroonprins. Wat er echter niet afkon was een steunbetuiging aan de islamcritici, die er valselijk doch unisono van beschuldigd werden, de Schreibtischtäter geweest te zijn. Zelfs politici die geloofden dat islamkritiek Breivik tot zijn daad gebracht had, zouden, overeenkomstig hun ontkoppeling van moslimterreur en de daarvoor door de daders ingeroepen ideologie, de islamcritici van hun blijvende sympathie hebben moeten verzekeren.    Inspirerend En laten we wel wezen: islamkritiek heeft Breivik niét tot zijn daad geïnspireerd. Mocht er één citaat van islamcritici bestaan hebben dat tot zulk geweld oproept (zoals er wel volop in de Koran en andere islamklassieken staan), dan hadden we dat uiteraard op alle voorpagina’s kunnen herlezen, quod non. Terwijl Breivik geschiedkundige gegevens uit het onderzoek van islamcritici als Robert Spencer, Bat Ye’or, Fjordman enz. aanhaalt, neemt hij in zijn manifest scherp afstand van hen zodra het aankomt op de mogelijke oplossing van het door hen gestelde probleem. Volgens hem zijn zij bekommerder om hun reputatiedekking dan om de doortastende maatregelen tegen de islam die hij noodzakelijk acht. (p.764) Hij vindt hen veel te soft, inspiratie voor de actie moest hij elders zoeken. Ook de islamkritische politieke partijen, van dewelke hij alleen de retoriek maar niet de werkwijze goedkeurt,  wenst hij uiteindelijk naar de hel. Zo verwacht hij dat zijn vroeger lidmaatschap bij de Noorse Vooruitgangspartij deze partij zwaar zal beschadigen, en hij vindt dat goed omdat de bevolking zo de illusie zal kwijtraken dat de nodige maatregelen tegen de islamisering langs democratische weg kunnen bereikt worden. (p.1401) Daardoor zal zij voor de revolutionaire weg kiezen, hoopt hij. Die benadering heeft niets met islamkritiek te maken, maar volgt een ander welbekend model, namelijk dat van linkse terreurgroepen. Van de 19de-eeuwse anarchisten tot de RAF en de CCC hebben linkse terroristen altijd geloofd dat hun actie als ontstekingsmechanisme zou dienen voor een omslag bij de massa in de richting van de revolutionaire volksopstand. Hoewel hun terreur nooit tot de beoogde revolutie leidde, heeft zij tenminste hun ideologie van klassenstrijd nooit schade berokkend. Dezelfde retoriek waarvan linkse terroristen zich bedienden, over “Amerikaans imperialisme” en “uitbuiting door het grootkapitaal”, werd er in respectabele media niet minder om. Het voorbeeld van de islam is voor kandidaat-terroristen nog hoopgevender en “inspirerender”: na 9/11 sloten de rangen van de politieke klasse en de opiniemakers  zich rond de islam om hem tegen alle kritiek af te schermen. Wie uit de eigen islamitische motivering van de daders de logische besluiten trok, werd weggezet als een misdadiger schuldig aan “racisme”, of als een psychiatrisch geval lijdend aan “islamofobie”. Als iemand “het klimaat geschapen heeft” voor Breiviks sprong van een politieke overtuiging naar een terreurdaad, dan zeker degenen die de islam voor zijn rol in terreurdaden met een des te gunstiger pers beloond hebben. Haatretoriek   In de talrijke oproepen tot repressie tegen islamkritiek merk je overigens dat de betrokken politici en commentatoren het islamdebat van de jongste jaren volstrekt niet gevolgd hebben. Zo verklaart eurocommissaris Cecilia Malmström dat we “tolerantie en democratie” moeten verdedigen. Het is haar blijkbaar volledig ontgaan dat alle islamcritici juist de zorg om tolerantie en democratie inroepen als dringende reden om de (laat ons zeggen:) moeilijke relatie van de islam met de waarden van tolerantie en democratie tegen het licht te houden. Inhoudelijk hebben zij en haar soort tegen de islamkritiek nooit een punt kunnen scoren. Het is pas vanachter Breiviks brede schouders dat zij triomfantelijk een neus kunnen zetten naar degenen die tolerantie en democratie tegen de islam in bescherming nemen. Sluiten we de Breivik-episode af met een persoonlijke rechtzetting. Op het lezersforum van De Wereld Morgen insinueerde de onlangs afgezwaaide hoofdredactrice van Knack Weekend dat Fjordman en ondergetekende wel eens één en dezelfde persoon zouden kunnen zijn. Dat verhaal is door Fjordmans bekendmaking van zijn werkelijke identiteit gelukkig van de baan. Op facebook beschuldigt zij de medewerkers aan Brussels Journal , en onder hen met name ook mijzelf, ervan, door hun “haatretoriek” het klimaat voor Breiviks daad geschapen te hebben. Ik heb haar uitgedaagd om uit mijn tientallen islamartikels op BJ één zin aan te wijzen die als “haatretoriek” kan gelden. Net als alle anderen die mij al jaren met scheldwoorden maar nooit met weerleggingen bekogelen, is zij het antwoord schuldig gebleven.   ('tP, 17 aug. 2011; BJ)

The Brussels Journal: Een gelegenheid tot zelfkritiek

In zijn beruchte manifest raadt Anders Behring Breivik zijn eventuele medestanders aan om winnaars te imiteren. Weg dus met rechtse verliezers als Hitler en Mussolini, bestudeer liever voorzitter Mao. Nou, die raad neem ik al ter harte van toen de Noorse terrorist nog moest geboren worden. Zoals trouwe lezers weten, vind ik op de vreemdste plaatsen nog nuttige toepassingen voor de staat- en krijgskundige inzichten van de Grote Roerganger. Vandaag trekken we lering niet uit zijn woorden maar uit één van de praktijken die hij ingesteld heeft. Onder ex-linksen wordt er hartelijk om gelachen, maar eigenlijk was het nog zo’n slecht idee niet: de openbare zelfkritiek.       Natuurlijk is het niet de bedoeling, de gedwongen valse bekentenis van niet-begane misdaden weer in te voeren, zoals onze tegenstanders graag zouden zien. Wel geldig blijft het onderliggende beginsel, namelijk dat het voor de betrokkene en zijn gemeenschap het beste is als hij van een begane fout afstand neemt door zelf te detailleren wat er precies fout aan was. Gewoon even sorry zeggen wanneer je dat politiek opportuun lijkt (zoals sommige landen en instellingen gedaan hebben i.v.m. de Holocaust, de slavernij en zelfs de kruistochten), is op zich weinig waard. Het wordt pas waardevol en een bewijs dat je echt afstand genomen hebt van dat wat je nu zelf als een fout bestempelt, als je zelf uiteenzet wat er fout aan was, hoe je tot dat foute gedrag gekomen was en waarom je het nadien verworpen hebt. Als je iets echt ontgroeid bent, als het geen deel meer is van jezelf, dan valt het gemakkelijk om het aan de kaak te stellen, want het betreft niet langer jezelf, alleen je vroegere zelf. Niets is bovendien doeltreffender om je twijfelende medestanders mee over de streep te trekken en afscheid te doen nemen van de foute lijn. Voor de maatschappij is het extra winst dat ze de zondaar niet uitschakelt maar hem tot bondgenoot maakt in de “rectificatiebeweging”.      Ach zo, is er hier dan sprake van een “foute lijn” die “gerectificeerd”moet worden? Natuurlijk zijn de verschaffers van juiste historische kennis over de islam (zoals Ibn Warraq, Wafa Sultan, Robert Spencer, Andrew Bostom en andere “inspiratiebronnen van Breivik”) niet verantwoordelijk voor de praktische besluiten die een onevenwichtige uit zijn kennismaking met dat probleemdossier trekt. Het wereldwijd bekend maken van de ontluisterende feiten inzake de islam is, net als het Zwartboek van het Communisme, een onverdeeld goede bijdrage aan het welzijn der mensheid. Toch moeten we altijd tot zelfkritiek bereid zijn, ongeacht of dramatische gebeurtenissen daar aanleiding toe geven. Zelfs wanneer de vijand zijn laagheid en valsheid demonstreert door onze wetenschappelijk gefundeerde woorden verantwoordelijk te stellen voor andermans redeloze misdaden, moeten we ons er niet toe beperken, op de logische ongeldigheid van zijn insinuaties te wijzen. We moeten ons integendeel afvragen of we, door doen of laten, geen fouten gemaakt hebt in de door de vijand bedoelde of in andere zin. Eurabische samenzwering Laat ons dus ingaan op de vraag wat islamcritici beter hadden kunnen doen, en in de toekomst beter moeten doen. In welke mate, bijvoorbeeld, maken wij werk van het met de lippen beleden beginsel dat “de islam het probleem is, eerder dan de moslims”? Niet elke islamcriticus geeft blijk van voldoende inlevingsvermogen in de positie van onze als moslim grootgebrachte medemens. We moeten beseffen dat, indien wijzelf in een moslimland geboren waren, ook wij heel wat islamitische geloofspunten en attitudes verinwendigd zouden hebben. Moslims kunnen er niets aan doen dat ze in dat geloofssysteem terecht gekomen zijn, maar ze zijn wel met rede begiftigde wezens die het kunnen ontgroeien. Sommige islamkritische teksten lijken geschreven door lieden die nooit een levende moslim op menselijk niveau ontmoet hebben, als waren moslims de onbezielde vijanden in een computerspel. Geert Wilders moeten we nageven dat hij op dit punt in gunstige zin geëvolueerd is en nu de strijd tegen de islam ook beschouwt als in het belang van de moslims zelf. Zelfs het VB heeft met zijn leuze “aanpassen of opkrassen” op zijn eigen onbehouwen manier een grote stap in de juiste richting gezet: het erkent daarmee dat moslims een vrije keuze hebben om zich in de leidcultuur te integreren liever dan zich in een islamgetto op te sluiten, en dat zij op die voorwaarde ook welkom zijn. Een ander punt waar enkele prominente islamcritici volgens mij in de fout gegaan zijn, is het samenzweringsdenken over “Eurabië”. Het is natuurlijk wel zo dat de islamwereld gretig uitkijkt naar de inlijving van Europa in het Dâr-al-Islâm, een project dat door Bat Ye’or in de term “Eurabië” samengevat wordt. Ik heb veel geleerd van haar vroegere werk over de geschiedenis van de dhimmitude, het statuut van de in hun onderwerping berustende niet-moslims in islamitische samenlevingen. Tegen de overvloedige documentatie die ze daarin presenteerde hebben degenen die haar nu uitspuwen nooit een begin van weerlegging kunnen inbrengen. We kunnen haar echter niet volgen in de stelling dat Europese en Arabische politieke leiders samen een strategie bedisseld hebben om Europa te islamiseren. Hoezeer eurocraten ook de verradersaard in zich hebben, hoezeer zij ook het Europese volk haten en misprijzen, hun kille hart loopt niet zodanig warm voor de islam dat zij doelbewust de islamisering van ons werelddeel zouden nastreven. Dat het beleid van de Europese elites objectief de islamisering in de hand werkt, is geen bewuste strategie, wel een geval van onbedoelde gevolgen door de hoogmoedig-kortzichtige Marie-Antoinettes van vandaag. Schrijf nooit toe aan boosaardigheid wat afdoende verklaard kan worden door dwaasheid. Het pro-islambeleid van de bestuursklasse heeft ondermeer de volgende niet-samenzweerderige oorzaken: (1) het postkoloniale schuldgevoel, hier geïnformeerd door de onjuiste aanname dat het kolonialisme de islam onderdrukt heeft; (2) een oprechte wil tot openheid en pluralisme, echter blind voor het feit dat juist de islam juist overal waar hij aan de macht is, het pluralisme afbreekt; (3) een protserig beter-dan-gij spel, een wedijver in de vrijgevigheid waarin de elite haar superioriteit tegenover de bekrompen massamens demonstreert door eigen erfgoed weg te geven, concreet vooral door het wooncomfort, de straatveiligheid e.d. van de volksmens weg te gooien, samen met verworvenheden als de gelijkheid van man en vrouw en de vrijheid om te spreken en aan godsdienstkritiek te doen. Een groepsdynamiek vergelijkbaar met die van een bijenzwerm, waarin de progressieven mekaar imiteren en bij afdwaling corrigeren, verklaart voldoende hoe zij, tegen alle terugkoppeling vanuit de werkelijkheid in, een rozig beeld van de islam blijven belijden en daardoor een beleid voeren dat de islamisering in de hand werkt. Zo’n groepsdynamiek is natuurlijk wat ingewikkelder om in kaart te brengen dan een net plannetje dat in een achterkamertje bedisseld is, maar het is realistischer. Ook de inschatting van de sterkte van de islam in Europa en de prognose van de evoluerende krachtsverhouding is minder eenvoudig dan je bij lezing van sommige islamkritische geschriften zou denken. Enerzijds is er de demografische groei door hogere geboortecijfers (weliswaar dalend maar op elk moment hoger dan bij niet-moslims) en voortdurende immigratie, en de grotere en diepere zelforganisatie; anderzijds is er de de-islamiserende invloed van de moderne cultuur en van de dagelijkse ervaringswerkelijkheid. Tussen die twee trends is er een wedloop [http://www.brusselsjournal.com/node/1710] aan de gang. Het verloop van die wedloop ligt niet a priori vast, er is misschien reden voor alarmisme maar zeker niet voor defaitisme. Heilige oorlog   Centraal in het debat over Breivik is de vraag of islamkritiek een oproep tot geweld impliceert. Met hun bekende kwade trouw stellen linkse polemisten het in hun euforie nu zo voor dat islamkritiek noodwendig tot geweld tegen de moslims moet leiden. Terecht zegt de door Breivik zo bewonderde Peder Jensen alias “Fjordman” dat hij nooit zulke oproep gedaan heeft, en dat Breivik uitdrukkelijk het contrast maakt tussen hemzelf en de volgens hem te softe islamcritici, die nog in democratisch debat geloven (inbegrepen Fjordman en politici als Wilders en Dewinter). Sterker nog, Breivik hoopt uitdrukkelijk dat de islamkritische partijen schade zullen lijden door de associatie die de media onvermijdelijk zullen maken tussen hen en zijn eigen misdaad, want dan zal de bevolking zich afwenden van de “illusoire” democratische oplossing en zich tot het revolutionaire alternatief wenden (p.1401 van zijn manifest). De media spelen dus Breiviks spel mee door de schuld voor zijn daad naar de geweldloze islamcritici door te schuiven. Daarop antwoorden Fjordmans critici dat hij het beleid van de heersende klasse met enig retorisch geweld toch maar een “oorlog tegen de Europese bevolking” genoemd heeft en zich naar eigen zeggen op een nakende “burgeroorlog” met de moslims voorbereidde. Dat zou niet echt een “oproep” tot geweld zijn maar daartoe wel “het klimaat scheppen”. Zoals ik het begrepen heb, wou hij waarschuwen tégen zo’n burgeroorlog, die zeer zeker tot de mogelijkheden behoort (zie Joegoslavië), en oproepen om die te vermijden. Alleen vernam de lezer onvoldoende over hóe dat kan bereikt worden. Wij hadden meer moeten nadenken en schrijven over de oplossing voor het islamprobleem dat wij zo uitvoerig gedocumenteerd hebben. Ten eerste geeft dat meer perspectief, meer hoop, aan degenen die door de opmars van de islam in hun omgeving moedeloos of, zoals Breivik, wraakzuchtig worden. Ten tweede had dat alle twijfel weggenomen over de keuze van de middelen om dat politieke doel te bereiken. Velen namen in dat verband aanstoot aan het (alweer vijf jaar oude) “Geef ons wapens” van Paul Beliën. Dat was een echte miskleun: gebaseerd op onjuiste informatie over de etniciteit van de zigeuners die Joe Van Holsbeek doodden (in brede kring werden zij tot hun aanhouding voor Marokkanen gehouden), en met een taalgebruik dat zich uitstekend tot overinterpretatie leende. Paul heeft die tekst nadien wel van de webstek gehaald, maar dit was nu precies het soort fout dat alleen ongedaan gemaakt kon worden met een openbare zelfkritiek. Nu is ze hem blijven achtervolgen, eerst in de onbelangrijke scheldpartijen van het knusse Vlaamse multiculdebat, en vervolgens buiten alle proportie getild door de zaak-Breivik. Volgende keer beter. Anderzijds zijn er mensen die oprecht menen dat het niet zonder geweld zal kunnen, maar dan “regulier” geweld. Amerikanen komen van Mars, dus gaf Daniel Pipes, een gematigd islamcriticus die gelooft dat “de radicale islam het probleem en de gematigde islam de oplossing is”, aan president Obama de raad om Iran te bombarderen. [http://www.nationalreview.com/articles/229059/how-save-obama-presidency-bomb-iran/daniel-pipes] Voor zulk standpunt hoef je zelfs geen islamcriticus te zijn, eerder het tegendeel. George W. Bush heeft vaak de islam geprezen, bv. “Islam is een vreedzame godsdienst en een godsdienst die anderen eerbiedigt” [http://www.muslimrepublicans.net/article.asp?ID=164], maar hij heeft wel  vele duizenden moslims doodgebombardeerd. Het is niet islamkritiek die tot geweld tegen moslims leidt. (Ook bij Breivik niet.) Omgekeerd blijken gewapende offensieven tegen de islamwereld vanuit het standpunt van de grondige islamkritiek sterk contraproductief te zijn, zoals ik al eerder betoogd heb [http://cdn1.brusselsjournal.com/node/3504]. Het verhardt de standpunten terwijl de moslimwereld juist een dooi nodig heeft waarin de gedachten kunnen evolueren. Wat de Navo (met daarin ook het islamvriendelijke multiculturele België) vandaag in Libië uitricht, gelijkt trouwens heel sterk op Breiviks schietpartij: vanuit een positie van overmacht mensen neermaaien die tegen je eigen vuurkracht kansloos zijn. Het maakt de westerse waarden niet populairder, noch bij moslims noch bij andere niet-westerlingen.  Maar wie de strijd tegen het islamitisch imperialisme niet als gewelddadig opvat, had dit misschien wel veel uitdrukkelijker moeten zeggen. Neem een voorbeeld aan de Iraniër Ali Sina in zijn standpunt over de Noorse massamoord [http://www.faithfreedom.org/articles/op-ed/statement-on-norway-massacre/]: “In mijn 13 jaar van activiteit tegen de islam heb ik nooit geweld bepleit. Steeds weer heb ik gesteld dat we tegen de onwetendheid strijden. Onwetendheid kan je afbreken met kennis, leugens vernietigen met de waarheid, de duisternis overwinnen met licht. We heffen geen zwaard tegen de duisternis, we ontsteken een licht.” Nochtans hoort Ali Sina thuis in het rijtje islamcritici wier naam in Breiviks manifest opduikt, en die “dus” de moordenaar “geïnspireerd” hebben. Het is bijgevolg niet zeker dat duidelijkheid over onze doelstelling een verschil zou maken voor zulke vertroebelde geest, en nog minder voor de Europese linkerzijde die door haar kwade trouw moedwillig blind is voor al wat niet in haar demonisering van islamkritiek past. Wij als penneridders moeten ons belang niet overschatten: het gedrag van mensen wordt maar zeer gedeeltelijk bepaald door wat zij lezen, en zelfs dat beetje lezen zij slechts door de bril van hun ervaring en vooroordelen. Maar toch: voorzover onze invloed reikt, hebben wij een verantwoordelijkheid en kunnen wij ons geen onnauwkeurigheid veroorloven. Onze vijanden kunnen met veel minderwaardige argumentaties weggeraken, met sprookjes en laster, met intellectuele luiheid en zelfgenoegzaamheid; maar wij zijn niet in zulke machtspositie. En al waren we het wel, dan zouden we nog moeten verkiezen om het juiste te doen. ('tP, 10 aug. 2011; BJ)

Wilders tegen de islamofobie

Geert Wilders’ Partij voor de Vrijheid heeft de 26-jarige Vlaamse ingenieur Sam Van Rooy als medewerker geschorst. Naar haar mening had hij enkele moslima’s lastig gevallen, namelijk door hen op straat te filmen omdat hij hun boerka een provocerend teken van achterlijkheid vond; en vooral door hen, op de facebookschakel naar zijn filmpje, "tuig" te noemen.  Wilders trekt hiermee duidelijk de lijn tot waar zijn “islamofobie” gaat: ja aan de ideologiekritiek en de politieke inperking van de islam, nee aan pesterijen tegen moslimse medeburgers. En zo hoort het. Van censuur is in deze zaak geen sprake: een politieke partij is geen overheid en heeft binnen de grenzen van de wet en de aangegane contracten alle vrijheid om wie dan ook aan te werven, te ontslaan of op non-actief te zetten. Van Rooy is niet gemuilkorfd, hij mag zijn filmpje nog steeds op het internet verspreiden, alleen niet als PVV-medewerker. Er bestaat een fundamenteel mensenrecht op vrije meningsuiting, niet op onvoorwaardelijk emplooi bij een bepaalde werkgever. In een ideale wereld zou ik de maatregel van de PVV als een overreactie beschouwen. Gefilmd worden is geen pretje maar is tegenwoordig op openbare plaatsen meer regel dan uitzondering, dus zo’n zware pesterij was dit allemaal niet. En wie per se in boerka de straat op wil, moet ertegen kunnen dat de omgeving daar commentaar op geeft. Maar in de wereld van vandaag kan een islamkritische partij zich zulke onkiese stunts niet veroorloven. Nu Wilders’ vijanden volop proberen om hem de massamoord in Oslo (waarover, na rustig beraad, volgende week meer) in de schoenen te schuiven, komt het wel zeer goed uit dat hij pas een week eerder in eigen vlees gesneden heeft om iedereen duidelijk te maken dat zelfs geweldloos lastig vallen van moslims buiten zijn werkstijl valt, laat staan het gebruik van geweld. Feestdebat Het incident in de PVV mag als gelegenheid dienen om nog eens scherp te stellen wat onze houding tegenover de islam moet zijn. We doen dit aan de hand van enkele opgemerkte uitspraken uit het debat over “Zomer in de Arabische lente” op de Gentse Feesten, 23 juli 2011. De show werd er gestolen door prof. Sami Zemni, die een uitstekend overzicht gaf van de gebeurtenissen van het jongste jaar in de Arabische wereld; en door Chokri ben Chikha, toneelmaker en net als Zemni van Tunesische afkomst, die toegejuicht werd omdat hij kort voor het uitbreken van de rebellie zelf op tv  het regime had durven bekritiseren. Zemni beklemtoonde dat de pro-democratische (of althans anti-regime) signalen vanuit de bevolking helemaal niet van islamitische organisaties uitgingen. Daarop volgde de inmiddels bekende triomfantelijke vraag: waar blijven de islamcritici nu, Etienne Vermeersch, Benno Barnard en de anderen die een tegenstelling tussen islam en democratie poneren? Volgens hem bewees de Arabische lente dat islam en democratie wel samengaan. Nee, natuurlijk. Anders dan postmodernisten als Zemni beweren (maar zoals alle moefti’s zullen bevestigen), heeft de islam wel degelijk een onveranderlijke essentie, vastgelegd in de grondteksten; en die is onverenigbaar met democratie en moderniteit. Daarom dat men niet (zoals Zemni zelf vaststelt) met de groene vlag voor democratie betoogt. Maar waar de Arabische lente ons wel aan herinnert, is dat er naast de islam ook andere factoren zijn in het leven van mensen die zich moslim noemen. De revolte rond zuiver wereldse en bij uitstek moderne strijdpunten illustreert wat ikzelf al twintig jaar schrijf, namelijk: er is een wedloop aan gang tussen enerzijds de politiek-militaire en demografische expansie van de islam en anderzijds de uitholling van de islam van binnenuit. De voorhoede van mondige ex-moslims bewijst dat er aan Arabieren niets intrinsiek islamitisch is, en vroeg of laat zal zij gevolgd worden door bredere bevolkingslagen.  De Arabische lente is een stap in die richting. Hetzelfde proces is aan gang in Europese moslimkringen, en daarom moeten onze islamcritici altijd een vriendelijk welkom klaar houden voor Ali’s en Fatima’s die levensbeschouwelijk tot de jaren des onderscheids komen. D e nationale fierheid is één van die motieven die haaks staan op de islam (zonder zich als anti-islam te afficheren, wat maar een pro-islamreactie zou oproepen). Volgens Brecht De Smet, één van de oriëntalisten in het panel, is het nationalisme dé grote winnaar van de Arabische lente. Het debat opende trouwens met een videoclip van het Tahrîr-strijdlied, op youtube te vinden onder de titel: “Long live Egypt”. Geen woord islam daarin, wel gaat het over “wat onze voorouders begonnen: ons leven opbouwen in waardigheid”, en “leve Egypte, de moeder van de wereld”, een duidelijke verwijzing naar het heidense faraorijk. Tegelijk noteerde Zemni een vernieuwd pan-Arabisch gevoel van lotsgemeenschap, veertig jaar na de mislukking van Nasser’s panarabisme. Daarom ook dat de revolte plaatsvindt in de Arabische landen met een inheemse midden- en arbeidersklasse, niet in de “rentenierstaten” die hun inkomen uit olie-uitvoer halen en het werk aan rechteloze onmondige gastarbeiders uitbesteden. Onafhankelijkheid Zemni wimpelde de Westerse term “facebookrevolutie” af als zelfvleierij, alsof “onze technologie hun de democratie brengt”. Uiteraard was er geen Arabische lente geweest zonder mensen van vlees en bloed die het risico namen om te gaan betogen. Maar hun beslissing om dat te doen heeft toch wel iets aan de nieuwe media te danken, want die hebben hun horizon geopend, voorbij de moskee en de staatsmedia. Hier geldt een beetje dat “the medium is the message”, de moderne media doen het denken evolueren zelfs als men ze aanvankelijk gebruikt om reactionaire boodschappen te propageren. Maar de les voor Europese islamcritici is ook hier dat dit bewijst hoe Arabieren “van Rabat tot Bagdad” evenzeer toegankelijk zijn voor idealen van vrijheid en sociale rechtvaardigheid, en dat je hen daarop kan aanspreken in plaats van hen tot de hun opgelegde islamdimensie te herleiden. Het volgens mij meest hoopgevende gebeuren van dit jaar liet Zemni onvermeld. Het is misschien niet oorzakelijk verbonden met de revoltes, maar staat echt wel onder hetzelfde gesternte: dat Soedan aan Zuid-Soedan de onafhankelijkheid verleend heeft. Een islamitisch regime dat aan een groot gebied met een miljoenenbevolking toestaat om de islam als staatsgodsdienst en het Arabisch als bestuurstaal af te schaffen, dat is nog niet vaak vertoond. Helemaal vrijwillig was het niet, het land stond onder grote internationale druk, maar in ieder geval heeft het een reuzenstap in de richting van de moderne internationale rechtsorde gedaan. Religieus gedreven groepen kunnen al eens de wereld trotseren, maar uiteindelijk buigt de moslimwereld het hoofd voor de geopolitieke werkelijkheid. Realisme overtroeft uiteindelijk de islam. Ook in Europa bestaat er weliswaar een probleem maar geen reden tot paniek. Daarom is het maar juist dat Geert Wilders zijn overijverige medestanders tot kalmte aanmaant. ('tP, 27 juli 2011; BJ)

The Brussels Journal in het oog van de storm

Sir Winston Churchill, toch al in opspraak sinds het bombardement op Dresden, zal nu zeker niet lang meer geëerd worden met standbeelden en straatnamen. Hij is immers één van de inspiratoren van de moord op 77 mensen, vooral Noorse jongsocialisten, door Anders Behring Breivik op 22 juli 2011. Toen hij in geschrifte de islam fanatiek en retrograde noemde en Mein Kampf met de Koran gelijkstelde, als een Geert Wilders avant la lettre, had hij toch moeten weten dat zulke haattaal ooit ergens eens een zieke geest tot gewelddaden zou bewegen? Dat kan hij toch niet meer ontkennen nu blijkt dat Breivik hem in zijn manifest in die zin citeert? Maar liefst 25 keer komt zijn naam erin voor! Ziedaar, mutatis mutandis, het oordeel van onze media en opiniemakers over alle mensen die genoemd worden in Breiviks manifest. Dat zijn niet alleen Paul Beliën en de pseudonieme Noor Fjordman, medewerkers van de Brussels Journal; maar ook vrijheidsstrijders Karel Martel, Jan Sobieski en de genoemde Churchill; conservatieve denkers als F.A. Hayek, Roger Scruton en Theodore Dalrymple; schrijvers als William Shakespeare, George Orwell en Imre Kertesz; Oostblokdissidenten als Vladimir Bukovsky en Vaclav Havel; ex-moslims als Younus Shaikh, Anwar Shaikh, Ibn Warraq, Salman Rushdie, Ayaan Hirsi Ali; en kritische oriëntalisten als K.S. Lal, Bernard Lewis, Patricia Crone, Hans Jansen en, jawel, uw dienaar. Vooraleer op de belangrijke zaken in te gaan, eerst even de mistige geruchten rond mijzelf uitklaren. De conformistische opiniemakers zijn uitgelaten omdat ze nu toch nog een multicultureel punt menen te kunnen scoren na de jongste tijd veel terrein verloren te hebben (Wildersvonnis, boerkaverbod, minaretreferendum, premiers die multicultuur mislukt noemen, steeds meer donkerhuidige islamcritici die niet als “racist” kunnen zwartgemaakt worden). In hun euforie hebben ze kwistig het etiket “inspiratiebron van Beirvik” rondgestrooid, ook in mijn richting. Volgens Le Soir (30-7) heeft Beirvik “ruim geput uit de geschriften” van ondergetekende. Ik blijk zelfs belangrijk genoeg om genoemd te worden in een lijstje van welgeteld drie voorbeelden, samen met UNA-bomber Ted Kaczinsky en Fjordman, in de Franfurter Presse (“Unerwünschter Sympathisant”, 26-7). Een persmededeling van de belgicistische lobbygroep BUB opent het lijstje van gecompromitteerde “Vlaamsnationalisten” met mijn naam, en stelt vast dat ik maar liefst vijf (cinq) keer geciteerd wordt. Dat is een leerrijk detail. In feite word ik slechts twee keer geciteerd, bij één van die citaten wordt mijn naam twee keer genoemd, en heel academisch horen er dan nog twee bibliografische voetnoten bij waarin mijn naam natuurlijk herhaald wordt. In beide gevallen gaat het niet om een aanhaling door Breivik, maar door andere auteurs (Srinandan Vyas op p.140, Fjordman op p.339) van wie hij artikels in hun geheel gereproduceerd heeft. Maar blijkbaar hebben de BUB-ijveraars niet zo nauwkeurig gekeken of geteld. Dat mijn naam in het manifest van Breivik opduikt, is voldoende bewijskrachtig als “band” tussen mij en Breiviks misdaad; wát ik geschreven heb, behoeft dan geen lezing meer.  Dat is de toepassing van een door “antifascisten” en aanverwante “waakhonden” veelbeproefde viswijfredenering. Als een klappei bij haar buurvrouw een man ziet binnengaan en pas uren later weer vertrekken, dan hoeft ze heus niet aan de deur te gaan luisteren naar wat er daar precies gebeurt: die details kan ze zelf wel invullen om bij het volgend koffiekransje met een goed verhaal te kunnen uitpakken. Al mijn hele loopbaan als publiek intellectueel word ik aan allerlei bewegingen gekoppeld omdat ik ooit eens voor een blad geschreven of een groepering gesproken heb, zonder dat ooit ingegaan werd op wat ik daar dan geschreven of gezegd heb. (De enige poging tot weerlegging van een islamstelling van mij was Lucas Catherine’s argument, in zijn boek Vuile Arabieren, 1992, dat “de Koran al een oud boek is”, en zijn inhoud dus niet erg relevant meer voor de hedendaagse islam; dat mag hij eens in een moskee gaan herhalen.) Het behoort immers tot de zeden der linkse Belgen dat zij alleen met gelijkgezinden omgaan: in hun wereld impliceert louter contact of samenwerking inderdaad gelijkgestemdheid. Bij deze gelegenheid wordt die redenering tot het uiterste doorgetrokken: hier is contact zelfs geen wederzijds contact, het volstaat dat Breivik iemand gelezen heeft, om te besluiten dat er een “link” tussen beiden is, en zelfs een gedeelde verantwoordelijkheid.  Is er een verband tussen de citaten en de moord? Wetenschappelijk noch moreel valt er alvast niets op aan te merken. Het is wel degelijk zo dat Hindoe Koesj, de naam van een bergketen in Afghanistan, “hindoe slachting” betekent. Volgens de 13de-eeuwse Marokkaanse reiziger Ibn Battoeta was dat omdat talloze hindoe die door de moslims als slaaf weggevoerd werden, daar van kou en uitputting stierven. Dat is gewoon een historisch feit, en dat is, samen met mijn vaststelling ervan, in het publieke domein. Iedereen is vrij om het aan te halen, ook Vyas, en zelfs Beirvik. Het tweede citaat betreft niet het verleden maar een extrapolatie vanuit hedendaagse trends naar de toekomst. Fjordman bespreekt mijn stelling dat de islam, ondanks zijn huidig indrukwekkend vertoon van politieke en demografische expansie, eigenlijk op zijn laatste benen loopt. Na het wegvallen van de petroleumbonanza zal de moslimwereld vaststellen dat hij hopeloos achterop geraakt is en zich naar het model van vooruitstrevender beschavingen richten. Ook vandaag reeds zijn zeer veel moslims de islam ontgroeid; de ex-moslims die daar openlijk voor uitkomen, zijn de top van de ijsberg. Wel kan de islam vóór het einde nog wat successen boeken, met name in Europa als dit niet adequaat reageert. Deze voorspelling is uiteraard geen zekerheid, maar ze valt alleszins binnen de rationele analyse van verifieerbare gegevens. Ik heb volstrekt geen reden om mij door Breiviks wandaad in verlegenheid gebracht te voelen.  Integendeel, ik heb altijd zeer consequent gepleit voor een vreedzame en intelligente oplossing voor het islamprobleem. Lees bv. mijn artikel uit 1992 getiteld “De dreiging van de islam”. Aha, als dat geen Breiviktitel is, hoor ik sommigen al juichen. Wel, daarin schreef ik dit, nog wat bombastisch geformuleerd maar volkomen juist: "De enige uitweg bestaat erin, de islam zelf onderuit te halen.  Dat kan alleen als de moslims zelf hun geloof in de islam verliezen.  Momen­teel zijn er dus al talloze moslims die niet in bepaalde (en met name de meest on­verdraagzame) islamdoctrines geloven: dat is het essentiële 'onderscheid tussen moslim en islam'. (...) De intellectuele en vervolgens de politieke elites in de islamwereld moeten gaan inzien dat er op gebied van geestelijke cultuur iets beters bestaat dan deze dogma's (...) Eindelijk is het mogelijk om aan volksop­voeding op planeta­ire schaal te doen, en te laten weten dat het exclusivisme van de profetische openbaring achterhaald is door meer universeel inpasbare vormen van cultuur en spiritualiteit." (TeKoS  68, p.86) Ik loof een prijs van één euro uit voor wie daarin, of in eender welk islamgeschrift van mij, een oproep tot geweld kan vinden. Als Breivik dat nu ter harte genomen had, dan was er op 22 juli in Oslo niets gebeurd. Maar ik heb natuurlijk geen invloed die tot daar reikt. Veel invloedrijker dan het handvol islamkritische bloggers zijn de mainstream-media. Die verspreiden bv. de absurde racialisering van de islam, d.w.z. doen alsof de islam een soort raskenmerk van de moslims is, een aangeboren en onvervreemdbaar kenmerk, waartegen anderen dan een zogenaamd “anti-moslimracisme” kunnen richten. Vanuit die statische kijk op de moslimidentiteit zag Breivik geen andere oplossing dan de moslims fysiek uit Europa verwijderen. Hij wanhoopte er echter aan dat de bestuursklasse ooit tot zulk beleid bereid zou zijn. Daarom had hij zich van de politiek afgekeerd. Dat was een gevolg van het klimaat dat de conformistische media geschapen hadden, namelijk een klimaat van wanhoop en antipolitiek. Zij doen alsof de Europese bevolking niets te kiezen heeft en zich maar neer te leggen heeft bij ondermeer de “verrijking” die de islam ons brengt. In veel landen (tot en met Zwitserland) zien we pogingen van de bestuursklasse om de besluitvorming over zulke thema’s aan de greep van de bevolking te onttrekken. Zij verschuilen zich achter oncontroleerbare supranationale machtsniveau’s om de multicultuur op te leggen. Zo zei Johan Leman over het migrantenstemrecht dat het er, willen of niet, zeker komt, want: "Europa zal ons daartoe dwingen". (De Standaard, “Europa stuurt aan op migrantenstemrecht”, 9-3-2002) Maar er bestaat een politiek antwoord op deze antidemocratische krachten. Geert Wilders reageerde op Breiviks schietpartij met de terechte opmerking dat Breivik geen, maar hijzelf wel vertrouwen had in het politieke proces en de wijsheid van de kiezer. Europa is nog niet verloren en kan langs politieke weg gered worden. ('tP, 3 aug. 2011; BJ)